การก้าวไปในการพิจารณาธรรมภาคปฏิบัติเรื่อง ยิ่งใกล้ธรรม ยิ่งห่างไกลโลก
(ประมวลจากความคิดเห็นส่วนตัว)
ยิ่งปฏิบัติก้าวไปในทางธรรมอันละเอียดมากขึ้นไปเท่าไร ก็รู้สึกว่า ตนเองได้ห่างไกลจากโลกมากยิ่งขึ้นเท่านั้น
แต่เนื่องจากว่าเรายังอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยสิ่งสมมุติ จึงต้องใช้สิ่งสมมุติทั้งหลายนั้นให้เกิดประโยชน์ในทางที่ชอบมากที่สุด นักปฏิบัติธรรมที่ดี ย่อมจะอยู่อาศัย ณ ที่ใดก็ได้ในโลกนี้ อย่างเข้าใจในความเป็นไปของโลก โดยที่ไม่เดือดร้อนอนาทรจิตใจ เพราะโลกเขาก็เป็นของเขาเช่นนี้ถ้วนทั่วทุกตัวตน ไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ สิ่งของ ธรรมชาติต่างๆ ต่างก็เป็นไปตามยุคสมัย ต่างก็เป็นไปตามกาลเวลา เป็นไปตามกฏแห่งไตรลักษณ์ ใจของเราต่างหากที่ไม่ควรเอา ไม่พัวพัน ไม่ยึด ไม่ติดไปกับของเหล่านั้น ประดุจดั่งน้ำกลิ้งอยู่บนใบบอนฉะนั้น
ในการปฏิบัติ ณ เบื้องต้น ให้เอาใจไปผููก ไปยึด ไปติดกับคุณพระพุทธเจ้าทั้งหลาย คุณพระธรรมเจ้าทั้งหลาย คุณพระอริยสงฆเจ้าทั้งหลาย ให้เอาจิตเอาใจไปยึดในคุณงามความดีทั้งหลาย
ในขณะเดียวกันก็พยายามซักฟอกกิเลสทั้งหลายที่เกิดขึ้นมา กระทบเข้ามา ผ่านเข้ามา ให้ระงับดับหายไปให้เร็วที่สุดโดยมีสติเป็นผู้กำกับ มีอุบายทางปัญญาในการสั่งสอนจิตสอนใจมิให้เขาหลงผิด เพราะเขาหลงมาตลอด
(มีต่อ...)
